piątek, 29 maja 2009

Serge Lutens - Louve





















Jakie jest najbezpieczniejsze miejsce dla Wilczycy? Oczywiście jej własna , ciepła nora. Wilczycę Serge'a Lutensa poznajemy właśnie wtedy , gdy odpoczywa w ukryciu. Pachnie cudowną, oryginalną słodyczą. Na samym początku paruje intensywnym zapachem mleczka migdałowego z kroplą dobrego likieru. Zapach jest kremowy, gęsty, nasycony i otulający. Delikatny w budowie, ale intensywny. No i ten alkoholowy posmak dodaje 'pazura'.

Potem najwyraźniej zwierzę musi wyjść z jamy, bo wtulając nos w nadgarstek prawie czuję lodowaty wicher przeczesujący białe futro [specyficzna lutensowa nutka jaką ja określam właśnie jako 'chód']. Dalej czuć aromat migdałów, ale likier 'został w norze' :) Delikatnie czuć zapach róży przytłoczony przez słodycz.

W Louve właśnie słodycz jest najciekawsza. Wydaje się sypka i pudrowa. Jakoś mimowolnie kojarzy mi się z cukrem pudrem . Uczucie podobne do głębokiego wdechu nad torebką z tym białym pyłem.zapach , który jest tak sugestywny,że odczuwamy smak i lekkie łaskotanie przez drobniutkie opiłki.
W tej słodkości jest też coś mlecznego, kremowego:gęsta ambra skleja cukier, miesza z nim i rozpływa się po skórze. Do tego wyczuwalna jest odrobinka wanilii.

Mimo że Louve zaliczam do 'słodyczy' , to jest to raczej 'niskokaloryczna' przyjemność. Wilczyca nie jest ociężała, czy przytłaczająca. Nie 'zatyka' siłą wanilii. Lukier w Louve nie sprawia wrażenia syntetycznego. To chyba mój ulubiony smakołyk.

Przypadkiem złożyło się,że ostatnio miałam okazję wąchać dwa 'wilki' w krótkim odstępie czasu. Mam tu na myśli Mechant Loup'a i oczywiście Louve. Gdybym miała opisać je jako zwierzęta z 'krwi i kości ' to Louve byłaby szlachetną , białą wilczycą-matką. Z oddaniem karmiącą swoje potomstwo nie tracąc przy tym nic na swojej dzikości. Wilczyca żyłaby wśród śniegów i zimna. W jej grubej sierści grałby chłodny wiatr ,a pazury wbijałyby się w zlodowaciały śnieg.
Mimo zimna naokoło, jest w niej dużo matczynego ciepła, którym ogrzewa swoje szczenięta. Z oddaniem też potrafi ich bronić za cenę własnego życia. Dla wrogów i swoich ofiar jest bezlitosna: silna, szybka i potężna. Ale nie zabija dla przyjemności.

Za to Mechant Loup byłby typowym samcem-brudasem [w razie posądzania mnie o radykalny feminizm: nie każdy samiec to brudas...samiec - brudas , to odrębny gatunek samca :)]. Nie dba o to co je, co pije, co mu się przykleiło do wyliniałej sierści. Obrzuca las spojrzeniem błędnym po wczorajszej 'ciężkiej nocy' [podobno rosół jest świetny na kaca...to by wyjaśniało obecność Maggi w ML], zje kawałek padliny i wraca spać :)
Chyba od razu widać , które 'wilcze perfumy' bardziej szanuję i które prędzej staną w mojej 'perfumowej szafce' :)

Opakowanie-Lutensowe z ciemnej serii.

Trwałość-bardzo dobra. Od rana do wieczora.

Gdzie pasuje-świetny zapach na zimę

Nuty zapachowe:
nuta głowy: biały migdał
nuta serca: nuty owocowe, nuty różane
nuta bazy: ambra, wanilia, nuty balsamiczne.

Robert Piguet - Bandit


Kobieta w pośpiechu chodzi do pokoju. Zrzuca z siebie długi, czarny płaszcz i rzuca się na duży, skórzany fotel. Pełnym pogardy spojrzeniem 'lustruje' pokój i zapala papierosa.
W pokoju nie jest sama . Inni byli tam pierwsi,ale niespecjalnie ją to obchodzi. Obecni mężczyźni patrzą na nią z mieszanką zaciekawienia, pożądania i strachu. Spoglądają ukradkiem, króciutko, by nie rozpalić ognia wściekłości w i tak już żarzących się złością oczach.

Fakt-to nie był dla niej dobry dzień. Miała prawo do podirytowania. A teraz chce odpocząć, odprężyć się,żeby wszystkie złe emocje na chwilę gdzieś zniknęły. Dlatego siedziała w swojej, własnej ciszy, wśród obcego gwaru i nie widząc ciekawskich spojrzeń myślała o mężczyźnie , który okazał się być chłopcem, o wrogach , którzy zdawali się być przyjaciółmi, o kolejnym stopniu drabiny kariery, który musi pokonać, żeby nikt inny nie zepchnął jej w dół. Nie chciała o tym myśleć...Ale nie potrafiła zgubić choć na chwilę swoich prywatnych potworów.
Zacisnęła zęby i zmarszczyła lekko czoło. Powiedziała do siebie 'niech to będzie mój ostatni moment słabości' . Uśmiechnęła się promiennie 'skoro nie mogę tego zostawić za sobą, stawię temu czoła. I wygram'.

To jest dla mnie charakter 'Bandytki'. Rozpoczyna się wściekłą mieszanką ostrych kwiatów [jaśminu, róży i tuberozy] i posmakiem eleganckiej, 'starej' wody kolońskiej. Ciężko go nie zauważyć, bo wyjątkowo rzuca się na nozdrza-jest silny, napastliwy i...kobiecy :)

Z czasem dochodzi skóra- delikatna i ciepła. Nadaje zapachowi głębi i dekadenckiego zamyślenia. Pokazuje,że coś jest głębiej. A tym czymś okazuje się być rozgrzewająca mieszanka przypraw, która sprawia,że wśród lekkiej melancholii pojawia się żar.
Przyprawy w Bandycie dodane są z umiarem-dodają subtelnej goryczki i nie drażnią.
W tej fazie Bandit przechodzi z 'wściekłych' kwiatów, w zapach elegancki, wytrawny, dojrzały.

Potem trochę kwaśnieje. Nie kwaskiem cytrusowym , czy 'skwaśnieniem'. Ma taki winny posmak. Oryginalny,ale trudny.

Zresztą cały Bandit nie należy do łatwych perfum. Jest staroświecki, bezczelny i ostry. Trzeba do niego dojrzeć, bo na pewno nie widziałabym go na 'kolorowej' nastolatce. To perfumy 'specjalne', które wymagają wyjątkowej oprawy. Na mój gust najlepiej 'wyglądałyby' na kobiecie ubranej w długą , prostą, ciemną suknię ,ze sznurem pereł lub rubinową kolią na szyi, albo na pani ubranej 'po męsku' z kobiecymi dodatkami. Druga wersja nawet bardziej pasuje.

Jak chodzi o charakter , z jakim mi się kojarzy, to byłaby to kobieta silna, pewna siebie, odważna i w pewien sposób drapieżna. To ktoś , kto posmakował już w życiu goryczy i zamiast poddać się po łyku, wypił cały kielich.


Może trochę za głęboko wchodzę z tą analizą ,ale Bandit jest dla mnie zapachem wyjątkowym:nasyconym i z ukrytą treścią.
Nie jest obiektywnie piękny. Nie jest oczywisty. Jest jak kobieta, która wieczorem, przed snem , zmyła makijaż i nago stanęła przed lustrem . Ma pewne 'niedociągnięcia', wady. Wydaje się mniej atrakcyjna od 'poprawionych' graficznie modelek z kolorowych magazynów,ale jest prawdziwa. Z krwi i kości...z duszą, którą można kochać ,a nie tylko podziwiać za urodę ciała.

Ciekawostka- uwielbiała go Marlena Dietrich [ i doskonale do niej pasował]

Opakowanie-proste, czarne,ale wyjątkowe :)

Trwałość-dość dobra

Gdzie pasuje- dobry zapach na przyjęcia, specjalne okazje i do łóżka :)

Nuty zapachowe:
nuta głowy:
galbanum, neroli, olejek pomarańczowy, ylang ylang.
nuta serca: jaśmin egipski, skóra, róża bułgarska oraz tuberoza z Indii.

nuta bazy: mech dębowy,
patchouli, vetiver, piżmo.

środa, 27 maja 2009

Hermes - Hiris

Hiris zaczyna się jak słoneczny letni dzień na wsi. Zapachem świeżego powietrza, rosy, trawy i siana. Trawa jest nieco zeschła, zmęczona długim latem,ale wciąż jeszcze płyną w niej soki.

Początek przypomina mi SAP z Oriflame. Wiedziałam,że kiedyś znajdę podobny zapach wśród niszowców :) Hiris ma jednak sporą przewagę jak chodzi o trwałość: perfumy z Oriflame znikają wręcz błyskawicznie,a zapach od Hermesa trzyma się parę godzin [chociaż i tak nie nazwałabym go trwałym].

Po pewnym czasie do siana dochodzą kwiaty sprawiające wrażenie prostych, polnych i uroczych. Wyczuwam malwę, irysa i zdziczałą, puszczoną różę. Do tego całość kojarzy mi się z delikatnymi konwaliami i stokrotkami. W tym momencie zapach jest jeszcze dosyć 'witalny',ale w miarę gaśnięcia Hiris'a słońce wypala trawę i czuć tylko lekką woń siana przeplatającą się ze słabnącymi kwiatami.

Nastrój zapachu jest ciepły, pogodny i trochę leniwy. Hiris pachnie jak wypoczynek na wsi-delikatną, miodową słodyczą, świeżym sianem, ciepłym wieczorem na łonie natury. Leżę sobie zanurzona w sianie-źdźbła wplątują mi się we włosy, łaskoczą skórę i spokojnie , powoli parują z resztek wilgoci.


Opakowanie- ładne,ale niezbyt pasujące do zamkniętego w nim zapachu

Trwałość- niewielka. Po jakiś dwóch godzinach jest już słabiutki.

Gdzie pasuje- na lato i wiosnę. Dobry zapach na wakacje. Polecałabym go na dzień, ponieważ jest lekki, dosyć świeży i nie 'rzucający ' się na nos.

Komu pasuje-kojarzy mi się z dziewczyną o słomkowym kolorze włosów :) Ubraną w lekką, zwiewną , letnią sukienkę i słomiany kapelusz.

Nuty zapachowe:
nuta głowy: kolendra, marchewki, malwa moschata
nuta serca: neroli, róża, kosaciec florencki, siano
nuta bazowa: cedr, migdałowiec, wanilia, miód

L'Artisan Parfumeur - Mechant Loup




Oficjalny opis zapachu jest bardzo interesujący-nuty orzechowe, drzewne, pieprz, heliotrop, irys, fiołki, cedr i piżmo...strasznie kusiło mnie posiadanie chociaż
odlewki 'wilka z lasu'. Tyle,że w portfelu było pustawo , a recenzje przeniosły wilka z lasu do kuchni, więc powiedziałam sobie 'kiedy indziej'.

I całe szczęście ,bo teraz bym kombinowała jak się 'burasa' pozbyć. Dzięki próbce wiem,żeby nie kupować 'wilka w worku' :)

Jak już wspomniałam, zanim podjęłam decyzję o odłożeniu Mechnt Loup'a na kiedy indziej, poczytałam recenzje zapachu. Jakoś nie chciało mi się wierzyć,że takie nuty [i przy takiej nazwie] mogą wyjść bardzo kulinarnie [nie mylić ze 'smakowicie']. Nie wierzyłam dopóki sama nie skosztowałam i muszę powiedzieć ,że nie pamiętam kiedy ostatnio wąchałam tak paskudne perfumy.

Od początku Wilk pachnie rosołem-zupą zapomnianą,zimną, skwaśniałą, na której powierzchni unoszą się liczne oka tłuszczu. Po posmakowaniu rosół okazuje się nie tylko za stary,ale i przesolony, przepieprzony i ogólnie zbyt mocno przyprawiony. Jakby kucharka próbowała ukryć kiepski smak lejąc do zupy ogromne ilości Maggi [na prawdę pachnie podobnie do Maggi !]

Najśmieszniejsze jest to,że wąchając Mechant Loup'a, dochodzi on do mnie nie tylko jako zapach,ale i smak. Dość długo po 'wdechu' czuję niesmak w ustach i 'produkuję' więcej śliny :) Być może dlatego,że kiedyś jadłam przesolony rosół , który próbowano 'wyrównać' dużą ilością innych przypraw. Smak niezapomniany i L'Artisan bezbłędnie go 'przywołuje'.

Mimo że 'wypachniona' wilkiem czułam się jak nieumyta od dobrych paru dni, postanowiłam potwora nie zmywać i poczekać aż pojawi się w nim coś innego [na coś pięknego nawet nie liczyłama,ale łudziłam się,że przynajmniej da się go znieść]

...i mogłam tak sobie czekać i czekać, bo zapach bardzo niewiele się na mnie zmienił. Potem da się wyczuć jakiś 'zwyrodniały' cedr,ale zapachem lasu bym tego nie nazwała. Jak się dobrze nastawię i dobrze szukam , to coś z tych obiecanych orzechów znajduję. Szkoda,że są raczej gorzkie i zeschłe.

Po dwóch testach [sama się sobie dziwię ,że zrobiłam to dwa razy :) ] byłam zła-gdzie tu nawiązania do lasu? Do wilka?! I rozbawiła mnie następna myśl: przecież wilk z 'Czerwonego Kapturka' przebrał się za babcię, więc jak lepiej mógł ukryć swój 'psi' zapach, niż pod zapaszkiem babcinego rosołku [a że babcia niedowidzi, to trochę przypraw się jej sypnęło :)]? Dlatego traktuję tego wilka jako taki perfumeryjny żart. Dobrze,że nie zapłaciłam za niego kilkuset złotych,żeby cieszyć się nową 'flaszką ' :)

Opakowanie- ładne, estetyczne,ale w tym przypadku zupełnie nieważne.

Trwałość- na szczęście kiepska. Tyle,że potem dość długo zostaje na mojej skórze jakiś dziwny 'niesmak'

Komu pasuje- nie wąchałam go na mężczyźnie ,ale nie sądzę, żeby na męskiej skórze wyszła z niego 'włochata bestia'. Myślę,że dalej będzie pachniał 'kurą domową' :P

Nuty zapachowe:
nuta głowy: pieprz, lukrecja
nuta serca: cedr, leszczyna, orzech laskowy, drzewo gajakowe, kozieradka
nuta bazy: miód, mirra, mech dębowy

poniedziałek, 25 maja 2009

Hermes - Terre D'Hermes



Nazwa zapachu mnie zwiodła i przez nią same perfumy nieco zawiodły :) Po 'terre' spodziewałam się zapachu ciepło- ziemnego, może troszkę duszącego i 'matowego'...a tu cytrusy!

Pierwsze co czuć po spryskaniu , to grapefruit-całkiem ładny, raczej mało gorzki, dojrzały. Jakbym od początku spodziewała się poczuć grapefruita, to pewnie bym nie narzekała :)
Poza kwaskowymi owocami wychodzi dość szybko zielenina-wetiwer i trochę niezidentyfikowanego zielska.

W końcu ciepły wietrzyk przywiewa z daleka woń cedru-lekką , niewyraźną i rozmytą.

Czekając na coś nowego, muszę powiedzieć,że Terre rozwija się mało i powoli. Momentem 'przełomowym' było pojawienie się zapachu zielonego, mocnego...znajomego. Geranium. Tu moje uczucia do Hermesowej ziemi nieco się ociepliły,ponieważ jak byłam mała, mama używała geranium jako lekarstwa przy zapaleniu ucha. Doniczka z dość dużym krzaczkiem stała u mnie w pokoju, na parapecie pod oknem. Gdy słońce mocniej przygrzewało, roślina nawet bez pocierania wydzielała mocną specyficzną woń. Dlatego geranium kojarzy mi się z uśmierzaniem bólu i ciepłą , słoneczną pogodą.

Potem Terre D'Hermes robi się bardziej nijakie: lekki, cytrusowy posmak z nutką zieleni. Czyli motyw przewodni wielu świeżaków.

Dosyć myląca była kampania reklamowa - czerwonawa ziemia, zachód słońca...tego tutaj nie uświadczyłam. Dla mnie zapach maluje równiny porośnięte świeżą, jasnozieloną trawką, błękitne niebo i wiosenne słońce rzucające na cały krajobraz jasne, złote światło.

Podsumowując, w Terre podoba mi się przede wszystkim geranium-wyraźne i 'znajome'. Niestety, w ładnej formie nie pachnie ono zbyt długo,a reszta kompozycji wydaje mi się raczej banalna.




Opakowanie-
większość hermesowych flakonów mi się podoba -ten też.

Trwałość- niezbyt dobra

Gdzie pasuje-
na wiosnę i lato. Na dzień.

Komu pasuje-
zapach raczej męski,ale nie dobitnie męski. Kobiety śmiało mogą go nosić i pewnie niewiele osób by się zorientowało,że dana pani używa męskich perfum

Nuty zapachowe:

cedr, wetiwer, geranium, krzemień,
grapefruit, pieprz, benzoin

sobota, 23 maja 2009

Comme des Garcons - Jaisalmer


Otwarcie jest intensywne- kręcące w nosie i drapiące w oczy jak pustynna burza. Zapachowe doznanie ciekawe,ale niezbyt przyjemne.

Po chwili z goryczy i ostrości wynurzają się aromaty innych przypraw. Mocno czuć specyficzny zapach ziela angielskiego, ciepły kardamon i pieprz [pieprzu nie ma w składzie ,ale ja tam go czuję :P]. Cynamon, którego prawie nie czuć przeplatając się z ambrą nadaje kompozycji wewnętrznego żaru i można powiedzieć ,że są sercem Jaisalmera. A duszą kadzidło.

Incense z indyjskiego 'pięcioraczka' jest aromatycznym dymem buchającym wprost z żaru. Kadzidło w Jaisalmerze nie tli się delikatnie i spokojnie jak w Kyoto. Nie unosi majestatycznie jak w Avignonie-tu kadzidło ulatuje w górę szybko, nierówną strugą. Rozdmuchiwane przez pustynny wiatr żarzy się coraz mocniej i coraz mocniej czuć je spod pikantności.

Ciekawa jest również ambra, bo w kompozycji sprawia wrażenie lekko 'wypaczonej' :) Ciężko to określić:nie jest kwaśna ,ale w połączeniu z przyprawami pachnie dziwnie :P


Mimo wrażenia 'wietrzności' Jaisalmer nie jest zapachem przestrzennym. Pachnąc nim nie czuję się jakbym stała na pustynnej wydmie,a przede mną było tylko morze piasku. Czuję się bardziej jakbym leżała w zagłębieniu wydm - z obu stron złoty, rozgrzany słońcem piasek, a nade mną ciemnoniebieskie niebo. Zatopiona w piasek czuję jego ciepło i szorstkość. Tak mija mi najdłuższa faza zapachu.Sucha, sypka i egzotyczna .

Chociaż Jaisalmer jest zapachem ładnym , to szczerze powiedziawszy,do mnie nie pasuje. Kojarzy mi się z ciemnowłosą, śniadą pięknością ubraną w luźne, długie chusty z cieniutkiego materiału. Pani jedzie z karawaną wiozącą przyprawy-siedzi na jednym z wozów,a pod sobą ma miliony małych , czarnych , gorzko pachnących ziarenek. Chusty i włosy przenikają ich aromatem, a skóra pachnie ciepło, delikatnie, naturalnie.

Doceniam wszystkie kadzidła Comme des Garcons-to także. Tyle,że z całej piątki Jaisalmer najmniej przypadł mi do gustu. Jest ładny, oryginalny i zwracający uwagę, ale to po prostu nie mój zapach. Długo miałam mieszane uczucia, bo z jednej strony to zapach bogaty , wirujący i kadzidlany,a z drugiej wychodzi na mnie bardzo pieprzny i gorzki. Myślę,że prędzej sprezentowałabym flakonik tego cuda 'lubemu', niż kupiłabym go sobie.


Opakowanie - jak całej serii kadzideł. Chociaż to jedyny zapach z serii, którego kolor czcionki nie pasuje mi do samego zapachu.

Trwałość- średnia

Komu pasuje-unisex. Pasuje mi do kobiet z powyższego opisu [:P] i do mężczyzn. Do mężczyzn nawet bardziej.

Gdzie pasuje- zapach dobry na wieczór. W pracy , gdzie pracuje parę osób w niewielkim pomieszczeniu, może być drażniący [jeśli nosiciel obficie się nim spryska]

Nuty zapachowe:
kadzidło, kardamon, ziele angielskie, cynamon , ambra, benzoin, drewno gwajakowe, heban.

wtorek, 19 maja 2009

Sage - Onyx




Gdy patrzymy na czarnego ptaka, jego pióra zdają się być gładkie i błyszczące. Odbijają światło, połyskują w słońcu. Kiedy jednak dotkniemy ptasiego pierza, okazuje się ono delikatne, puszyste i miękkie.
Onyx jest małym, czarnym ptaszkiem-nazwa sugeruje nawiązanie do twardego, błyszczącego kamienia, natomiast zapach na skórze rozchodzi się słodyczą i miękkością. Rozlewa się gęsto i kleiście.

I trzeba powiedzieć ,że trzyma [przykleja] się dosyć mocno. Mimo że w trakcie testów zdarzyło mi się parę razy zmoczyć nadgarstki, to Onyx praktycznie się nie zmienił. Pewnie wszystko dzięki tłustej ,oleistej konsystencji perfum. Na początku trochę mnie to denerwowało, bo nie lubię paprać sobie niczym tłustym włosów, gdy aplikuję perfumy na szyi,ale z czasem doceniłam 'formę' zapachu. Zdaje się ,że olejek pielęgnuje skórę. W miejscach , na które nakładałam Onyx skóra była miękka i dobrze nawilżona [czego nie zaobserwowałam u I Hate Perfume, których perfumy też mają tłustawą konsystencję]. Potem skóra przestaje się kleić i zostaje tylko cieniutki, pachnący 'film'.

Przechodząc do samego zapachu,myślę ,że przy dość małej ilości nut zapachowych, Sage stworzyło ciekawy i nieszablonowy zapach.

Na początku czuć słodkiego kokosa. Nieco przydymionego,a nie takiego 'mydlanego'. Potem z kokosową słodyczą miesza się erotyczna woń ambry i delikatna wanilia. Wszystko to 'przyciemniono' elegancką tytoniową nutką.

W rezultacie zapach łączy w sobie seksowność, tajemniczość, odrobinkę drapieżności i kobiecą słodycz:
uwodzicielka idealna...
Kobieta-łowczyni...
Drobny , czarny ptaszek, o błyszczących piórach i ostrym, twardym 'dzióbku'...


Opakowanie-olejek ma opakowanie w formie roll-on'a:ładne, estetycznie, eleganckie i...beznadziejnie małe :P Szczególnie za taką cenę-1/8 oz. za 45$ [jeśli dobrze liczę to ok.4ml za 45$]. Przynajmniej forma aplikacji umożliwia nałożenie perfum dokładnie tam , gdzie trzeba [tzn. chcę] bez ryzyka wylania za dużo [np. całych tych paru ml :)]

Trwałość- niezła. Sam zapach nie jest jakoś strasznie trwały 'w czasie',ale odporny na ścieranie, krótkie moczenie itp.

Gdzie pasuje-
na wieczór-zarówno na eleganckie przyjęcie, jak i chwile z ukochanym


Nuty zapachowe:

nuta głowy: czarny kokos

nuta serca: mech dębowy, tytoń

nuta bazy: wanilia, ambra, piżmo

Hermes - Un Jardin Apres La Mousson

















Zanim sama spróbowałam, trochę poczytałam. I być może przez inne recenzje odłożyłam testy na później, bo do najpochlebniejszych , to one nie należały. A po rozczarowaniu , które przyniósł mi Ogródek Nilowy nie chciałam sobie psuć zachwytu nad Ogródkiem Śródziemnomorskim. Ostatnio jednak mijając Douglasa zauważyłam flakonik tuż przy wejściu...nie mogłam się nie skusić :)

I byłam zaskoczona...pozytywnie.

Un Jardin Apres La Mousson jest zapachem świeżym,ale dosyć ciężkim. Od razu skojarzył mi się z ciężkim , 'gęstym', statycznym powietrzem tuż przed burzą. Ciężko nim oddychać,ale przecież jak powietrze może być duszące? W tym zapachu jest ta sama sprzeczność.

W ostatnim z ogródków wyraźnie czuć zapach chłodnego, morza, gęstej mgły unoszącej się przy brzegu...nie przechodzi mi do głowy żaden zapach , który wyraźniej, dokładniej oddałby woń morza. Prawie czuć wilgoć we włosach, krople osiadające na skórze i zapach mokrych ziół rosnących gdzieś tam-we mgle.

Ogródek po Monsunowy ma w sobie poza 'wodnistością ' coś brudnego-kurz tłumiący kompozycję, mgłę w której coś czyha...jest w nim coś niepokojącego. Coś ukrytego tuż pod powierzchnią...biorąc to tylko na węch powiedziałabym ,że to pieprz,ale wolę wierzyć ,że to coś więcej :)

Jako ,że ten ogródek jest ostatnim , który opisuję [i ostatnim wydanym], mogę porównać wszystkie trzy zapachy. Z całej serii najmniej podoba mi się Ogródek Nilowy-jest taki nijaki. Opisując nastrój zapachu Mediterrane jest radosnym wypoczynkiem w słońcu nad gorącym, 'przyjemnym' morzem Śródziemnym, a Ogródek po Monsunowy niebezpieczną stroną żywiołu wody. Jest 'złą' i zmienną naturą morza-jest jak tsunami pozostawiające po sobie smutny, zniszczony krajobraz. Charakter dwóch ostatnich zapachów jest tak różny,że ciężko zdecydować się na jeden z nich.

Opakowanie- jak zwykle u Hermesa bardzo ładne. Tym razem charakterystyczne dla serii,kolorami oddające klimat zapachu

Trwałość- całkiem niezła,ale bez zachwytu.

Gdzie pasuje- w Un Jardin Apres La Mousson widzę dobre perfumy na ciepłe,ale pochmurne dni. Pasują nastrojem i dają poczucie chłodu.

Komu pasuje-unisex.

Nuty zapachowe:
kardamon, kolendra, pieprz, imbir, kwiat imbiru, zielony wetiwer, limonka

czwartek, 7 maja 2009

Comme des Garcons 2 Man EDT

co
CdG2 jest jak rozgrzane drewno leżące przy kominku. Ciepłe, suche i przesiąknięte aromatycznym dymem. Na początku jest surowe, naostrzone zadrami.
Efekt szorstkości CdG2 zyskało dzięki aromatycznej, gorzkiej gałce muszkatołowej. Na ogół nie lubię tego składnika w perfumach,ale tu wyjątkowo dobrze się komponuje. Potem pojawia się dostojne, spokojne kadzidło. W tym wydaniu jest ono jasne, dymne, szlachetne. Nie ma w sobie nuty spalenizny,ani mgiełki z kościelnej kadzielnicy.

Po pewnym czasie zapach staje się mniej pikantny, delikatniejszy i bardziej korzenno- drzewny. Teraz CdG2 jest bardziej jak idealnie wyszlifowany, zdobiony stolik z najdroższego mahoniu. Wokół niego, w półmroku unosi się dalej obłok jasnego , nieszczypiącego w oczy dymu.

Z tym tłem kontrastuje aromat szafranu-dostojny i zwracający uwagę. Sam w sobie nie jest delikatny,ale na tle z gałki muszkatołowej sprawia wrażenie subtelnego.

Pod koniec zostaje drzewno-korzenny posmak. Mimo,że zapach już dogorywa, to wciąż wydaje się bogaty i przenikający...to się nazywa umierać z godnością :)

CdG2 jest wyjątkowo udanym zapachem. Na pewno znajduje się w mojej czołówce męskich zapachów. Jest z jednej strony klasyczny, spokojny i szlachetny,a z drugiej ma nieodparty urok i wewnętrzne ciepło. Niesamowicie przyciąga-nadgarstek skropiony nim wącham dosłownie co chwilę. I myślę,że mężczyznę używającego tego zapachu też wąchałabym co chwilę :)

Trwałość-na mnie bardzo dobra

Komu pasuje-bardziej pasuje mężczyznom,ale na kobiecie bardziej zwraca uwagę :)

Nuty zapachowe: kadzidło, biały dym, kwiaty szafranu, gałka muszkatołowa, korzenie wetiweru, mahoń, skóra

Roberto Cavalli - Serpentine










Pierwsze chwile są kwiatowo-owocowe. Na początku czuć kwasek mandarynki, trochę fiołków i jakby brzoskwinie. Po chwili wyłania się lekka nutka owocowej , niesyntetycznej, 'nieulepowatej' słodyczy i dosyć mocny bukiet orzeźwiająco,a nie upajająco pachnących kwiatów. Całość mimo słodyczy i 'gęstości' pozostaje lekka i świetlista. Można by go porównać do wiosennego słońca: przyjemnie przygrzewa, nastraja optymistycznie i nie męczy.

Potem owoce zaczynają przeważać nad kwiatami i zapach staje się jak owocowy mus. Owoce są zmiksowane gładko, bez grudek. Gdy wyłania się ambra pojawia się wrażenie lekkiej kremowości. W tej fazie zapach wydaje mi się podobny do Nirmali Molinarda. Tak jak i Nirmala stapia się ze skórą i najpiękniej pachnie na rozgrzanym ciele [dlatego mimo że według 'rekomendacji' perfumy te przeznaczone są na wieczór, to ja wybrałabym je na ciepłe dni]. Zapach jest ciepły , jasny i świetlisty.

W końcu całość staje się eteryczna, delikatna. Nadaje skórze tylko lekką poświatę zapachu i trzyma się bardzo blisko niej. Zostaje lekka mieszanka kwiatów i owoców.

Ogólnie zapach jest ładny i kuszący,ale niewyjątkowy. Nie ma w nim nic zaczepnego, zwracającego uwagę czy zaskakującego. Jest jak jeden z setek zapachów na półkach Sephory-ładny, przyjemny, bezpieczny. Czasami można użyć,ale nie zatrzymuje przy sobie na dłużej.

Co do nazwy zapachu, to nie pasuje :) Jak już musimy trzymać się gadów, to bardziej pasowałby tu smok-i to nie złe , groźne smoczysko,a mały, uroczy 'smoczek' z bajki .

Opakowanie-wyjątkowo ładne. Dla mnie to jedne z niewielu perfum , które można kupić dla samej flaszeczki. Kolor opakowania psuje do zapachu.

Trwałość-po ok. 2 godzinach robi się mało intensywny,ale jako 'delikatna' nuta długo zostaje na skórze.

Gdzie pasuje-dobry zapach na wiosnę i lato.

Komu pasuje-kojarzy mi się z dziewczyną delikatną, ale nie tzw 'mimozą' czy 'zwiewną nimfą'. Raczej z kimś ciepłym, radosnym , wrażliwym. Z kobietą, której uśmiech sprawia,że inni się uśmiechają, która płacze na romansach i pomaga potrzebującym.

Nuty zapachowe:
nuta głowy: kwiat mango, mandarynka, fiołek
nuta serca: kwiat frangipani, czarny pieprz
nuta bazy: drzewo sandałowe, ambra

wtorek, 5 maja 2009

I Hate Perfume - Cedarwood Tea







Na początku uderza ożywiająca woń herbaty-czarnej, mocnej, stawiającej na nogi. Niesmacznej, bo cierpkiej i 'odstanej'. Z plątaniną nasiąkniętych, grubych liści na dnie i odrobiną cytryny.

W składzie nie ma bergamotki ,ale zapach kojarzy mi się raczej z Earl Gray'em , niż zwykłą czarną herbatą. Może to wina skojarzenia z Messe de Minuit, która zawiera w sobie nutkę zbliżoną do herbatki IHP. Tyle,że herbata w MdM jest dużo atrakcyjniejsza-bogatsza, cieplejsza, bardziej nastrojowa. A tu mam tylko kubek mocnej esencji z rana. Łyk na otrzeźwienie: jego smak nie jest szczególnie ważny-byle by postawił na nogi.

Z czasem cedrowa herbatka staje się bardziej aromatyczna. Zachowuje pobudzającą goryczkę,ale pachnie bardziej drzewnie. Cieplej.
Ginie gdzieś zastała 'nutka' i od razu chętniej biorę kolejny łyk/'niuch'. Czuję w nim drewno cedrowe-raczej suche i stare. Niestety nieprzesiąknięte kadzidłem...

Po ok. godzinie z mieszaniny oparów czarnej herbaty i rozgrzanego cedrowego drewna, wyłania się dziwna słodycz.Słodycz zawiesista, gęsta, nieowocowa. Jak kostka cukru powoli nasiąkająca herbatą i żywicą.Takiej herbaty [no,może bez żywicy :)] napiłabym się tylko dla przyjemności. Dla mnie to najciekawszy element kompozycji.

Potem zapach słabnie i dosyć szybko znika.

Cedarwood Tea nie jest brzydkie. Jest ładne, nieudziwnione, klasyczne. Ale jak na zapach niszowy wypada dla mnie dosyć słabo. Jest zbyt proste. Nieco nudne. Nie zatrzymuje przy sobie na dłużej. Jedynie wspomnienie cukru mieszającego się z żywicą może sprawić ,że zechcę go sobie przypomnieć [i kto wie-może kiedyś zrobi na mnie lepsze wrażenie].


Trwałość- raczej słaba. Krótko jest na mnie intensywny,a po jakiś 4 godzinach zupełnie go nie czuję na skrze.

Gdzie pasuje-zdecydowanie na chłód. Kojarzy mi się z kubkiem gorącego Earl Gray'a. Co prawda najpierw jest to 'poranne' skojarzenie,ale potem, gdy dochodzi drzewna nutka CwT nadaje się na wieczorną , herbacianą przyjemność.

Komu pasuje-unisex,ale chciałabym go poczuć na mężczyźnie. Wydaje mi się,że na facecie zrobiłby na mnie większe wrażenie niż na mnie [albo innej kobiecie]-ciepły cedr,z odrobiną niekobiecej słodyczy i lekka goryczka, to coś co pasowałoby niejednemu facetowi :)


Nuty zapachowe:

himalajski i marokański cedr, indyjska czarna herbata, kadzidło